Ο Νίκος ήταν είκοσι χρονών, σαν χάθηκε. Ήταν ένα πολύ αγαπητό παιδί στο Φρέναρος. Έκανε όνειρα πολλά για το μέλλον. Ο Νίκος τέλειωσε το Κέντρο Ανωτέρων Σπουδών Αμμοχώστου (Κ.Α.Σ.Α.) το 1972 και μετά πήγε στρατιώτης. Τα χρόνια πέρασαν και του έμεναν μονάχα οχτώ μέρες για να απολυθεί. Ήταν Ιούλης του 1974. Τότε έγινε το μεγάλο κακό, η τουρκική εισβολή.
Ο πόλεμος τον βρήκε στρατιώτη στη Μύρτου. Εκεί στη Μύρτου τον είδαν για τελευταία φορά οι δικοί του. Τους είπε, ότι ήταν πολύ καλά κι ότι είχαν καταφέρει να ελευθερώσουν πέντε χωριά μας. Από τη Μύρτου τον μετέφεραν στον Καραβά. Τις μέρες εκείνες έγινε εκεχειρία και όλοι πίστεψαν, ότι το κακό θα τέλειωνε. Άδικα όμως.
Στη μάχη του Καραβά, ο Νίκος βρισκόταν στην πρώτη γραμμή. Τα τουρκικά τανκς περικύκλωσαν το χωριό. Έγινε μεγάλη μάχη. Οι Τούρκοι τους περικύκλωσαν. Οι δικοί μας αποφάσισαν να υποχωρήσουν. Συμφώνησαν να συναντηθούν στην Αϊρκώτισσα και από εκεί να διαφύγουν από την παραλία. Πολλοί από τους στρατιώτες μας τα κατάφεραν, ο Νίκος όμως όχι.
Αποδείχθηκε πολλά χρονια αργότερα ότι είναι νεκρός και έγινε το πρώτο του μνημόσυνο στις 6/8/2000.